حجم انبوهی از موانع را ؛ در کفه ای مقابل اندک دلخوشی هایش می گذارم . قیافه ام درهم
می شود و صورت تصمیم ، شروعی تازه را نقش می زند.

دلم آشوب است و پا در راهی تاریک و روشن می گذارم راهی که می بینم و نمی بینم ؛
چراغی نیست، عصایی نیست ، منم و مشتی مردم تنگ نظر و مردمک چشمم ؛ که گاه و بیگاه
تنگ و گشاد می شود تا خوب ببیند و بهتر راه را از چاه تمیز دهد .
انگار چیزی مرا به سوی خویش می کشد ! 
حذر از خطر ندانم !

بازی مار و پله خاطرم می آید ؛ تاس روی زمین قل می خورد ، چرخشش بازی را در دست می گیرد ؛ منزل به منزل پیش می روی ، گاه پلکانی تو را بالا می کشد  و گاه ...!!!
شادیت پایدار نخواهد بود وقتی مارهای به کمین نشسته را ببینی که نیتی به جز زوال تو ندارند ؛
با این حال جز ادامه چاره ای نیست ؛ با کمی دلهره و تردید تاس می اندازی و امیدواری که از
گوشه ی معبری برهی !  

اولین باری نیست که خطر می کنم و آخرین هم نخواهد بود. امیدوارم عددی که تاس می آورد
عدد خوشبختی باشد و مرا از خطرات برهاند.

 از او می خواهم که وسعت دریا را به وسعت دلم بیفزاید تا تمام قطره های پاک و ناپاک در آن محو شود.

از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم

خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست

صخره ام ، هر قدر بی مهری کنی می ایستم

تا نگوئی اشکهای شمع از کم طاقتی ست

در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم

چون شکست آئینه ، حیرت صد برابر میشود

بی سبب خود را شکستم تا ببینم چیستم

زندگی در برزخ وصل و جدائی ساده نیست

کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می زیستم

(فاضل نظری)

شاید باور کردنش سخت باشه ولی طبق استدلالی که در این تصویر متحرک توسط چینی ها بیان شده شصت و چهار مساویست با شصت و پنج !!!

دیه اش نصف دیه توست و مجازات زنایش با تو برابر.

 و این رنج است...

ای کاش الان آخر دنیا بود !!!

.......................
...............
........
...
.

گمون نکنم اول و آخرش دیگه فرقی هم داشته باشه.........................

چند سال پیش، آی بی ام تصمیم گرفت که تولید یکی از قطعات کامپیوترهایش را به ژاپنی ها بسپارد.
در مشخصات تولید محصول نوشته بود سه قطعه معیوب در هر 10000قطعه ای که تولید می شود قابل قبول است.
هنگامی که قطعات تولید شدند و برای آی بی ام فرستاده شدند، نامه ای همراه آنها بود با این مضمون؛
مفتخریم که سفارش شما را سر وقت آماده کرده و تحویل می دهیم.
برای آن سه قطعه معیوبی هم که خواسته بودید خط تولید جداگانه ای درست کردیم و آنها را فراهم ساختیم
امیدواریم این کار رضایت شما را فراهم سازد.

پویا میگه :
سفر یه شعره ، سفر یه قصه است
سفر رهایی از فرط غصه است

...

در نگاهی متفاوت ؛ سفر شبح است ، یک شبح ناآرام گریز پا که از پنجره ی قصه ها به دروازه ی غصه ها پر می کشد.
سفر شعار با هم بودن است نه شعور با هم ماندن !

سفر ؛
سوزش پای برهنه روی شن های داغ ساحل است نه گداختن صورت به حرارت مطبخ استیجاری!

قدم زدن زیر سایه ی خنک درختانی که به خاک دل نبسته اند ، نه وجب کردن بازارها به
قصد خرید سوغات برای باجی و خاله و خانجون ! 
افسوس که نه مفری هست و نه مقالی!

سفر ؛ مور مور سردی سایه ی تاریک رابطه بر اندام خاطره است.
وقتی خنده ی تناردیه ها به گوش می رسد کوزت تنها پا در بیشه ی خاطرات می گذارد تا آبی برای مطبخ دود زده اش بیابد!
بینوا کوزت که در لابه لای زوزه ی در هم پیچیده ی گرگ و باد ؛ فقط گوش به زمزمه ی چشمه سار
سپرده و در خلوت سیاه شب ؛ پی دستان ژان والژان پیری است که سنگینی کوزه را
از روی شانه اش بردارد.

سفر باید لمس پوست شادی و گرمابخشی باشد نه حس سردی و سستی !!!

*  *  *  *  *  *

در گذر پر شتاب از جاده ی زندگی گاهی باید توقف کرد و نفس تازه کرد...
در مکانی سبز و خرم ؛ ویلایی زیبا و مشرف به رودخانه ای پر جوش و خروش را برای متوقف کردن قطار پرشتاب عمر در نظر گرفته و برای تفریح ؛ دو روزی را به آن جا پناه بردیم تا نفسی تازه کنیم .
همسایگی شاخه های بلند درختان گردو با ایوان مرتفع ویلا ؛ آن چشم انداز زیبا را حیرت انگیز کرده بود .

فارغ از مهیا کردن وسایل پذیرایی مهمانان به این تقارن بی بدیل خیره شدم و به این هم نشینی غبطه خوردم ؛ به گردوهایی نگریستم که دوتا دوتا زیر سایه ی پهن برگ های خویش بی خیال آرمیده بودند.

 بی پروا از نگاه نامحرمان و دستان آلوده ی باغبان که قصد چیدن آرزوهایشان را داشت ، در کنار هم غنوده بودند! انگار به آرامش ابدی دست یافته اند درک آن آرامش کمی برایم مبهم و غریب بود .

در میان ستیز برای فهم آن حس و حال؛ متوجه جاماندن از گذر زمان شدم.

صبح بود دریا آفتاب گرفته بود قصد داشت تن آبی اش را برنزه کند ! هجوم امواج تن صخره را می کوبید

پ . ن : تو را به ارواح اموات عزیزتون دوباره نگید کی بود ؟ چی بود ؟ واسه کی نوشتی؟
واسه هیچ کس همین جوری رویایی شدم گاهی آدم از واقعیات فاصله می گیره و رویایی می شه  

استادی از شاگردانش پرسید : چرا وقتی مردم خشمگین هستند صدایشان را بلند می کنند
و با وجود این که طرف مقابل کنارشان قرار دارد سر هم داد می کشند ؟
شاگردان هر کدام جواب هایی دادند اما هیچ کدام از پاسخ ها استاد را راضی نکرد .
سرانجام او چنین پاسخ داد :
هنگامی که دو نفر از هم عصبانی هستند قلب هایشان از یکدیگر فاصله می گیرد .
آن ها برای این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند ، هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد این فاصله بیشتر است و آن ها باید صدای شان را بلندتر کنند .
سپس استاد پرسید : هنگامی که دو نفر عاشق یکدیگرند چه اتفاقی می افتد ؟
آن ها سر هم داد نمی زنند بلکه به آرامی با هم صحبت می کنند چون قلب های شان خیلی به هم نزدیک است.
استاد ادامه داد هنگامی که عشق شان به یکدیگر بیشتر شد چه اتفاقی می افتد ؟
آن ها حتی حرف معمولی هم با هم نمی زنند و فقط در گوش هم نجوا می کنند و عشق شان باز به یکدیگر بیشتر می شود. سرانجام حتی از نجوا کردن هم بی نیاز می شوند و فقط به هم نگاه می کنند و این هنگامی است که دیگر هیچ فاصله ای بین قلب های آن ها باقی نمانده باشد.

از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل ،
از همان روزی که فرزندان « آدم » ،
زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید ؛
آدمیت مرد !
گرچه آدم زنده بود.
از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون ، دیوار چین را ساختند
آدمیت مرده بود .
بعد ، دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب ،
گشت و گشت ،
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت ،
ای دریغ ،
آدمیت برنگشت !
قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه دنیا ز خوبی ها تهی ست
صحبت از آزادگی ، پاکی ، مروت ، ابلهی ست !
صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست .
قرن« موسی چمبه » هاست !
روزگار مرگ انسانیت است :
من ، که از پژمردن یک شاخه گل ،
از نگاه ساکت یک کودک بیمار،
از فغان یک قناری در قفس ،
از غم یک مرد در زنجیر – حتی قاتلی بر دار –
اشک در چشمان و بغضم در گلوست .
وندرین ایام ، زهرم در پیاله ، اشک و خونم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم ؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست ،
وای! جنگل را بیابان میکنند .
دست خون آلود را در پیش چشمان خلق پنهان میکنند !
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
آنچه این نامرمان با جان انسان می کنند !
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن : مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن : یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن : جنگل بیابان بود از روز نخست !
در کویری سوت و کور ، در میان مردمی با این مصیبت ها صبور ،
صحبت از مرگ محبت ، مرگ عشق ،
گفتگو از مرگ انسانیت است