به نام خدا
به نام او و با یاد او آغاز کردم و با همراهی شما عزیزان راهی دیار ناشناخته ای شدم که با قربت کلمات بیقرارش قرین بودم و با غربت کلمات بی انتهایش غریب.

با انسان هایی آشنا شدم که به واسطه ی بزرگی شان، به انسان بودنم افتخار کردم و انسان نماهایی را دیدم که از انسان بودنم شرمگین شدم.

و اکنون وقت رفتن است و چه کوتاه بود دوران خوش با شما بودن ؛ می خوام از این کلبه ی دل ( کلبه ای که با دنیایی از امید و آرزو بناش کردم ) دل بکنم .

شاید نتونید بفهمید چقدر سخته ؛ اما خودش تجربه است ، تمرینی است برای  آن زمانی که وقت رفتن همیشگی است و باید دنیا و همه ی دلبستگی هایش را رها کنم و دل بکنم .
قطعا ،اگر یک بار دل کندم ، دفعه ی بعد راحت تر خواهد بود .
انگار دوباره بند نافی بریده می شود انگار طفلی از شیر گرفته می شود انگار دختری به خانه ی بخت می رود که در عین شیرینی ، تلخ تلخ است .

به دلایلی که شاید نگفتنش بهتر از گفتنش باشد تصمیم گرفتم که از این دنیای مجازی بروم ،‏می روم اما فقط خود می دانم که پاره ای از دلم را در این جا در این کلک بهــــــــــــــــــار جا خواهم گذاشت و مابقی آن را به یادگار از شماها خواهم برد شماهایی که غریب آشنا بودید .
با شناختی که از خود دارم ، دیگر هرگز به این دنیای پر فریب و دوست داشتنی پا نخواهم گذاشت پس بر من ببخشید بهار را.....................

آخرین نغمه را تقدیم تان می کنم 
 
               

یک دست بی صدانیست
وقتی هزار آستین دهلیز فتنه باشد
پاییز بی مروت یک دست زرد زرد است
با کفش ها بگویید
بر برگ ها بپرسند
یک دست بی صدا بود
گلبرگ های لرزان
در باد می سرودند
وقتی هزار آستین دهلیز فتنه باشد
گل بر لب طبیعت
این خنده ی پر از خون
از هم چرا نپاش

سابقا اگر مردم دلیجان را از دست می دادند صبورانه تا یک هفته صبر می کردند تا با دلیجان بعدی بروند.

 ولی امروزه ، اگر یک اتوبوس را از دست بدهند به شدت عصبانی می شوند در حالی که تا آمدن اتوبوس بعدی فقط باید ، چند دقیقه صبر کنند .

 روزی که بهار به زندگیم اومد (‌اسفند 85) خواست همیشه با طراوت و شاداب باشه ، خواست همیشه برای پیرامونش پراز نشاط باشه ، بهاری سبز و پر از انرژی .
 اما قبول کنید که طبیعت بهار ؛ پر از دگرگونیه ، دگرگونی های غیر قابل پیش بینی . یه لحظه صاف و آفتابی ، ‌لحظه ی دیگه  ابری و بارانی ، گاهی غرش رعد و گاهی نم نم باران ، گاهی برق آسمونش درخت را می سوزونه و گاهی نوازش نسیمش با لطافت گل ها عشق بازی می کنه ؛ گاهی بادش بوته های خار و خاشاک را به رقص در می آره و گاهی بارون سیل آساش شقایق همیشه داغ دار را به خاک می نشونه ....................
با همه ی این اوصاف ، بهار باید دلپذیر و دلنشین باشه  و گرنه بهار نیست و بهار من خواست دلنشین باشه همانطور که طبیعت ذاتی اش اینو می طلبید .... فقط همین .
بهار من به قصد کسب توجه و محبت پا به این دنیا نگذاشت ؛ مهربانی و صمیمیت را می پسنده  اما علاقه و محبت غیر معقول و آسیب زا را نه ، بوی سیب  آرامش را براش به ارمغان میاره ؛ اما پرتاب آن امنیتش را به خطر می اندازه .
بهار من هیچ وقت سعی نکرد آرامش و امنیت را از کسی سلب کنه و در عوض هر جا حس کرد کسی به آرامش نیاز داره موج نرمی شد و توی طوفان نفوذ کرد و تلاش کرد آرامش توام با محبت را به دیگران هدیه کنه ، شاید جعبه ی هدیه اش کهنه و فرسوده بود ، اما محتویات جعبه اش، صداقت و یک رنگی و زلالی بود چیزهایی که هرگز کهنه نمی شند .( نمی دونم چقدر موفق بوده ؟)
او در گردبادهای حوادث ، محکم تر از درخت صنوبری است که هرگز خمیده  نشد اما این جا ، در این دنیای مجازی ، می خواهد ساقه ی نازکی از نیلوفر باشد که به قصد مبارزه با باد نرویده است ؛ بلکه نیلوفری است که آزادانه جهت رویش خود را انتخاب می کند و می خواهد که آزاد باشد .
می خواهد نقشی را که خود برگزیده است خوب ایفا کند و در ایفای آن آسیب نبیند.نمی خواهد این کلبه ی مجازی که خیلی دوستش داره ، خونه ی حقیقی شو را ویران کنه .

‌ به خودتون نگیرید ، یه رگبار بهاری بود فصلی و زود گذر ؛ بهار دیگه  ؛ چه میشه کرد ؟ چترهاتون را باز کنید خیس نشید .

عشق شاد کردن است نه شاد بودن
عشق مهربان است ...................
و مهربانی باید  مثل خورشید باشه ،  که تابشش ارادی نیست .

هیچ وقت فکر کردید که رنگ ها در بیان احساسات چقدر مهم اند ؟

مثلا وقتی می خواهید برای کسی چیزی بخرید؛ میزان علاقه ی شما چقدر روی انتخاب رنگ شی مورد
نظر تاثیر میذاره ؟
یا حتی رنگ کاغذ کادویی که برای پیچیدن شی به کار می برید .

1- اگه بخواهید کسی را که خیلی  دوستش دارید نقاشی کنید از چه رنگی براش استفاده می کنید ؟

2- خودتون را چه رنگی می کشید ؟

3- منو چه رنگی می کشید ؟

اگه یه جعبه مداد رنگی بدم دستتون و ازتون بخوام که منو نقاشی کنید صادقانه بگید ؛ از کدوم رنگش استفاده می کنید ؟ در واقع منو چه رنگی می کشید ؟


میدونم که منو در حد نوشته هام می شناسید و انتظار زیادی هم ندارم ، اما دوست دارم صادقانه جواب بدید ، حتی اگه منو سیاه بکشید .

در داروخانه منتظر بودم  تا نسخه ام را بگیرم  خانم و آقایی که کودک دلبندشان را محکم در آغوش گرفته بودند نظرم را جلب کردند ، به یاد اتفاق امروز صبح افتادم .
دارو را گرفتم و برگشتم ، موسیقی ملایم ضبط ماشین موجب شد تا به گوشه ای از ذهنم بخزم و ‌تصویر امروز را برای چندمین بار مرور کنم .
وقتی علت دیر آمدنش را جویا شدم حلقه ی اشکی در چشمانش دودو زد و سرش را به زیر انداخت، نگاهم را از او دزدیدم تا به ستیز با اشکش بپردازد، ندای دلش را می شنیدم که به آن قطره ی اشک التماس می کرد تا آبرو ریزی نکند و پایین نیاید.
حرارت اشک را در چشمان قرمزش حس می کردم بالاخره بعد ازپایان آن نبرد نابرابر ، لب به سخن گشود و از من خواست که محرمش بمانم ، سپس ادامه داد : خانم جدا شدند ؛ بالاخره جدا شدند .
 پدر و مادرم امروز صبح از هم جدا شدند ، دادگاه داشتند... ، رفته بودم ... ، جدا شدند ... ، طلاق گرفتند.
منقطع و بریده بود اما کاملا مفهوم را رساند .
دیگه گریه امانش نداد ....................................

من امروز معنی کلمه ی طلاق و منفور بودنش را حس کردم و لرزش عرش را در اشک های شاگردم دیدم .
می دانم که گاهی ، جدایی مفری برای زوجین است اما برای فرزندان شان چیست ، نمی دانم.
و حالا من در خلوتم ، به آن زمانی می اندیشم که والدین ، کودک خود را محکم در آغوش خود می فشردند و با خود عهد می بستند که تا پای جان از فرزند شان محافظت کنند ؛ یا روزی که با سرو صدای زیاد دو کبوتر عشق به آشیانه ی زندگی پر کشیدند یا حتی کمی دورتر ؛ آن گاه که درخواست ازدواج مطرح شد و مادری اجابت کرد .
آیا فقط یک در خواست و اعلام آمادگی کافی است ؟ آیا موقع ازدواج ، آقا پسرها معنای واقعی تعهد و مسئولیت را می دانند ؟ آیا می دانند که ازدواج صرفا ، خرید یک کالای مرغوب نیست ؟ آیا دختر خانم ها می دانند واقعیت و رویا هیچ سنخیتی با هم ندارند ؟ آیا به اندازه کافی مشق صبوری و بردباری نوشته اند ؟ آیا هر دو می دانند که اگر متعهد شدند باید به این عهد و پیمان پای بند بمانند و اگر صاحب فرزند شدند به تعهدات شان افزوده می شود نه به تعداد کوپن های شان ؟
در این میان وظیفه ی بزرگترها چیست ؟ کمک به یک انتخاب خوب و درست است؟(تازه انتخابی که منطبق با معیارهای خودشان باشد) و برگزاری یک بساط عروسی و خیلی که متعهد باشند یک پشتوانه ی مالی؟ بعد هم رها کردن دو تا جوان در این وادی وحشت زا ؟ یا چیزی فراتر از این ها؟
فرزندان به  خواست پدر و مادرشان پا به عرصه ی هستی می گذارند پس رها کردن آنان از جانب هر کدام دور از انصاف است و تا مادامی که والدین زنده اند مسئولیت حفاظت فرزندان ، از آنان ساقط نخواهد شد .
به نظر شما جدایی مفر است یا منفور؟  
برای جلوگیری از آن چه باید کرد؟ آیا قبل از شکستن کوزه باید سیلی را بنوازی یا بعد از آن ؟

مدتی بود که عرصه ی زندگی برام تنگ شده بود ؛ جاده ی زندگی هر روز باریک و باریک تر میشد انگار همه با هم تبانی کرده بودند که من را بین در و دیوار له کنند صدای خرد شدن استخوان هایم را می شنیدم ؛ دستم شکسته بود، دلم از اون شکسته تر، روحیه ام حساس و شکننده شده بود بی تعارف و صادقانه بگم از همه ی کسانی که موجبات ناراحتی ام را فراهم کرده بودند به شدت دلخور و در پاره ای موارد ازشون متنفر بودم چند بار کلاهم را قاضی کردم  و خودم را در محضر خدا قرار دادم اما انصافا بی تقصیر بودم ، غیر از حساس بودنم گناه دیگری نداشتم .